Verslag GF Pantani 2010

• Verslag van Ard
• Verslag van Dennis
• Uitslagen

Woensdag 23 Juni, dinsdagavond zijn we gearriveerd in Aprica, de eerste 8 man bezinnen zich tijdens het avondeten over welke etappe er woensdag gereden gaat worden. Na overleg nemen we de Passo Vivione route, zo'n 100km(Garmin 112km...). De volgende ochtend vertrekken we rond 11 uur voor een rondje over de Vivione...wat een dag zal dit weer worden. Na een rustige afdaling van Aprica naar Edolo gaan we over een doorgaande weg naar Malono, hier begint de klim naar de Passo Vivione. Uiteindelijk een klim van 19 kilometer, 6.8% gemiddeld waarbij de laatste 6km rond de 9,5% gemiddeld is. Op de top op iedereen gewacht, het lijkt erop volgens de kaart dat de ronde iets groter gaat worden. Na de afdaling zit er nog een venijnig klimmetje in, het is nog even wennen in de bergen. We rijden door tot Breno en proberen wat eten te pakken te krijgen, helaas is alles gesloten en verder als wat bananen komen we niet. We besluiten naar Edole te rijden, zo'n 30km langs een veels te drukke weg. Het is spits rond Edolo en het is steendruk, tot overmaat van ramp heeft JP een steenharde hongerklop, de energie is helemaal weg uit het lichaam en hij kan maar net op de fiets blijven. Uiteindelijk komen we in Edolo waar de meeste van ons gaan eten, ik besluit de auto te gaan halen en JP daarna thuis te brengen, vergezeld door Urbs en Dennis rijden we naar Aprica, een mooie rustige klim gemiddeld zo'n 3,5% over 15km. Uiteindelijk is het rondje van 100km zo'n 137km geworden met 2728Hm.

Donderdag 24 Juni, we zijn tijdens de heenreis in Aprica gearriveerd via de Bernina pas. We besluiten deze pas te fietsen vanuit Aprica. Dit zou wel een rondje van 100km moeten worden. JP neemt het risico niet en neemt alvast de auto naar de Zwitserse grens. Een stukje voor de grens begint de klim, de eerste 20km zit tegen de 4% aan, hierna wordt het serieuzer. Daarna volgt 15km van 8%, met een uitschieter van 18.7%. Met exact 50km op de teller staan we dus boven op de Bernina pas, een schitterende klim, maar natuurlijk een nog mooiere afdaling. Dat is niet iedereen met me eens....denk ik zomaar. De animo om met de auto terug naar het huisje te gaan vanaf de grenspost is overweldigend. JP kan in 2 etappes iedereen ophalen. Michel en Han met een knie blessure. Fiege heeft een niet al te beste dag, ook buffel heeft wat spier problemen in de knie en 'dop' is ook niet in al te beste doen. 5 man rijden de dag wel uit, Richard, die verbazend goed in de bergen rijdt, gevolgd door Dennis en Ard. Urbs en Scholte sluiten het peloton. Scholte heeft nog een duikeling gemaakt in de afdaling. Een vleeswond in de kuit was het gevolg. Gelukkig zonder verdere problemen. 101.7km/2753Hm op de teller

Vrijdag 25 Juni, vandaag staat de Stelvio op het programma, vanuit Bormio rijden we vandaag naar de top van de Umbrailpas, vandaar pakken we de laatste 4 km naar de top van de Stelvio. Aangezien het voor een aantal het laatste ritje is voor de GF Pantani wordt er op het gemakkie omhoog gereden. Natuurlijk ligt er op de top wel de groepsprijs voor het pakken maar hier is maar 1 man echt mee bezig. Tot de tussenstop loopt het voor iedereen soepeltjes, Urbs probeert de mini-prince en geeft toe dat het toch wel erg soepeltjes rijdt zonder 16kg bepakking. Maar ja, het blijft een grote drinker dus een paar extra bidonhouders moeten er toch wel op. Na de colapauze halverwege de klim is er direct vanuit het vertrek een versnelling van 'Dop', met ruime voorsprong denkt hij de 'King of the Stelvio' te worden en staat lachend bij een bordje(net onder de top). Nog harder lachend komt Buffel voorbij en die rijd door naar de echte top, 'Dop' verbijsterd achterlatend. Na boven wat gegeten te hebben wordt er 'rustig' afgedaald en staat er verder alleen nog rust op het programma. Vandaag bijna 44km en 1620Hm. Ik heb de Stelvio nu wel gezien, dit was de derde beklimming.

Zondag 27 Juni, Vandaag de GF Pantani, half 6 staat de wekker. Zoals gebruikelijk een niet al te beste nacht. Wel om 6 uur nog even ontbijten en rond half 7 staan de meesten klaar om richting het startvak te gaan. Het is fris maar zeker niet koud. Allemachtig wat een mensen staan er al in de vakken. Vak 2 doet het goed bij iedereen, daar willen we wel tussen staan(de dames die echt kunnen fietsen) maar wij staan nog 2 vakken verder naar achteren. Claudia en Danny(met onze mascotte Nolay) maken foto's en ik gooi mijn windstoppertje alvast maar in hun richting. Het is een gok maar hij lijkt niet nodig. Net na 7 uur kunnen we gaan fietsen. Ik heb me ingesteld op een knalharde afdaling maar diverse wegwerkzaamheden en valpartijen zorgen voor een grote opstopping en gestaag komen we in Edolo. Steur en Breur zijn we inmiddels kwijt. Die zijn dwars door het peloton naar voren geknald. Ik zit samen met Dennis en de anderen zullen net achter ons zitten. Vanuit Edolo begint de eerste 15km vals vlak richting de voet van de Gavia. Sjezus wat wordt er hier geknald, De hartslag komt niet hoog(mijn vroeg opsta syndroom) zo'n 160 is het absolute max, maar de kracht is er toch wel. Hier gaat de Hf meter dus uit, we rijden de rest van de tocht op de hoogtemeter en stijgingspercentages. Tot aan de Gavia zit ik in het groepje bij Dennis, vanaf hier klim ik mijn eigen tempo.

Het eerste deel van de klim rij ik op de macht, met 39*24 kan ik een heel eind komen. Halverwege de klim sluit Dennis weer aan, die klimt meer op souplesse, wat toch veel makkelijker lijkt te gaan. Op een makkelijker tussenstuk eet ik wat, de snelle jelle's komen haast door mijn neus eruit en de wafels blokkeren mijn keel. Heerlijk toch: eten in de klim. Ik hark naar boven en na zo'n 2:48 komen we op de top. Zo'n 12 minuten hebben we voorsprong op het vooraf gestelde schema van 8 uur. We vullen snel de bidons, gooien er een banaan en een cola in en duiken de afdaling in. Na een paar km dalen sluiten we aan bij een groep waar flink de vaart in zit. Beide denken we de 'goede' groep te hebben gevonden en dit blijkt later een hele goede keus. Er wordt stevig doorgereden en op de weg van Bormio naar Mazzo, de voet van de Mortirolo, kunnen we zelfs wat gelletjes en voedsel nuttigen. Dit ondanks het hoge tempo en het steeds nerveuzer wordende groepje waar we in zitten. Ik word aangesproken door een Italiaan die met angst in de ogen over Mazzo praat, ik begrijp hier alleen van dat we zo aan de klim gaan beginnen. Een Engels sprekende Italiaan komt informeren of ik al eens de Mortirolo heb gereden.... ik antwoord dat dit de eerste keer gaat worden.

Aan de voet gooit Dennis zijn bidons nogmaals vol, ik rij direct door en hoop met een volle bidon genoeg tot boven te hebben. Direct na de tijdwaarneming komt de eerste keer al 10% op de meter. Elke kilometer staat er een fijn bordje langs de kant met het gemiddelde stijgingspercentage voor de komende kilometer. Ook bordjes met 18% geven een indicatie van de stijging. Na een km klimmen ben ik gestopt met denken. De ketting ligt nu op 30*24 en het enige wat ik doe is afwisselen tussen zitten en staan afhankelijk van de stijging. Onder de 15% zitten, boven de 15% staan op de pedalen. Het lukt me grotendeels om de snelheid rond de 10 km/hr te houden. Vanaf 3km tot 9km is het niet normaal, veel gekker kan niet na eerst de Gavia gedaan te hebben. Maar uiteindelijk kom je er dan toch, 1:19 tot de top. Met onze mascotte op een paal net na de laatste haarspeldbocht. Claudia met de foto's en Danny die gelijk de bidons vult, ff heb ik geen praatjes. Na een minuut of 2 komt Dennis er ook al aan. Nog even wat eten en dan achter Breur aan. We zitten inmiddels zo'n 20 minuten voor op schema. Breur rijdt zo'n 5 minuten voor ons, kramp en volledig verrot heeft hij even een time-out genomen bij de dames. Halverwege de afdaling rijden we hem achterop. Hij is al redelijk hersteld en met dit groepje rijden we naar Aprica.

Met zijn drieën gaan we richting de laatste lus, in Aprica klinkt een luid ' Rukkajje!!!!' door de straten. Han, Michel en JP zitten al lang en breed op een terras en moedigen ons aan. De laatste lus hebben we gisteren al gedaan. Eerst een km of 8 afdalen, dan ruim 6km klimmen en nogmaals een 7km dalen. Dit lijkt makkelijk maar na de voorgaande klimmen is dit gewoon dik afzien. Aan de voet van de st.Christina vullen Dennis en Breur hun bidonnen en eten wat. Ik rij weer door, hoe eerder dit klaar is des te beter. Ik begin, net als de vorige dag, op het middenblad te klimmen. Eerst 39*24, snel door naar de 30*24.... de benen beginnen luid te protesteren. De snelheid is er wel uit en opeens komt Breur voorbij knallen....die is niet meer te houden. Hij ruikt de finish en rijdt ons op de laatste klim nog ff op een minuut of 4. Dennis rijdt ook weer achterop, hier is het beste ook af en gezamenlijk rijden we naar boven. In de afdaling speelt wat lichamelijk ongemak me wat parten en Dennis houdt de benen even stil. Nog ff knallen op het laatste hobbeltje naar de finish....het zuur schiet achter mijn oren. Hand in hand gaan we over de finish. 7:35:55.75 klokken we . 25 minuten voor op de door ons gestelde tijd. 170km / 4235Hm en wat een ongelofelijk mooie tocht is dit!!

Het duurt even voor iedereen er is maar uiteindelijk rijdt iedereen naar zijn eigen kunnen de tocht uit. Han, JP en Michel rijden de 85km. Ondanks de blessures toch een puike prestatie. John en Richard doen de medio fondo. 155km in het hooggebergte tijdens hun eerste tocht. Richard blijkt een waar klimtalent te zijn. Steur, Marcel, Fiege, Scholte, Buffel en Urbs rijden de Granfondo uit. Die 4 liter wijn heeft zijn werk goed gedaan. Met een dubbele klapband in de afdaling van de Gavia heeft Steur toch wel wat geluk gehad dat er niks is gebeurd. Bijna anderhalf uur koste dit geintje hem en dankzij een vriendelijke Italiaan heeft hij de tocht uit kunnen rijden.

Naar de Foto's