Verslag GF Pantani 2010

Dit jaar wilde club ’30-35.nl’ een cyclo fietsen in Italië. Sommigen onder ons hadden de dolomieten marathon al eens gereden en wilden uiteraard weer eens wat anders doen. Dus het werd de Pantani…..met daarin de populaire Mortirolo.

Aanvankelijk zouden we met 15 man gaan. Maar door bevruchtingen (George; prioriteiten stellen jonguhh) en valpartijen (laagvliegen over haringvlietdam…) zijn we uiteindelijk met 14 man gestart.

Onze uiteindelijke kopman (‘Breur’ = Broer van steur) heeft de plek van JW ingenomen.

De afstanden en de mannen;

85km; JP, Han en Michel

150km; Richard en John

170 km; Breur, Steur, Ard, Scholten, Matthijs, Urbo, Marcel, Fiege en ik.

27-06-‘10

Deze datum stond vet in mijn agenda. Vanaf eind februari ben ik echt serieus gaan trainen. Gezien het hoogteprofiel, mijn tijd vorig jaar op ‘La Marmotte’ en mijn daar opgedane ervaring wilde ik een tijd fietsen van rond de acht uur, liefst minder.

In de dagen voorafgaand aan de Pantani hebben we met z’n allen een aantal pasjes gefietst, zoals de Passo Vivione en de Bernina pass. Ook zijn we tegen de Stelvio, vanuit Bormio, opgetrapt. De ritten hier zijn eigenlijk allemaal, voor bijna iedereen…., genieten. De omgeving is zo mooi dat ik hier nog wel een keer wil terugkomen.

Toen was het eindelijk zover, de dag van de Pantani was aangebroken. Om 07.00 u werd het startsein gegeven. Om 07;04u passeerden 30-35.nl de mat. De afdaling naar Edolo verliep goed maar zeker niet snel. We hadden een hoop oponthoud in deze afdaling door opstoppingen bij wegversmallingen of andere “lopende”wegwerkzaamheden. Dit gaf een minuut of tien vertraging. Breur en Steur waren snel uit het zicht verdwenen, zij hebben duidelijk meer ervaring met het rijden in peloton. In Edolo probeerde nog iemand een koprol uit te voeren maar was duidelijk vergeten dat die nog een fiets aan zijn voeten had vastzitten….deze liep een Willempie op volgens (H)ard.

Vanuit Edolo loopt de weg met een procent of 3 a 4 op. Hier werd hard gekoerst en dit doet altijd een beetje pijn in den beginne. Toen we een schitterend Rolls zadel met een foeilelijke CBT zagen hebben we nog even wat small talk met de berijder gehad en zijn we weer verder gegaan. Toen de echte beklimming van de Gavia begon ging Ard, hoe kan het ook anders, er vandoor. Heb hier voor mezelf een lekker tempo gezocht. Samen met een andere kaaskop hebben we eigenlijk heel de klim stuivertje gewisseld. De beste man had 5 x La Marmotte gefietst en vond dit echt andere orde. Op dat moment kon ik hem geen ongelijk geven. De klim is echt lang en met het vals plat in de aanloop pak je zo’n 2000 hoogtemeters in 1 keer. Toch liep de klim niet verkeerd, hij is lang en vrij stijl op sommige plekken (14-15% doet mee) maar doordat hij in het begin zit ben je nog fris…dit gold overigens niet voor iedereen (1 glaasje rode wijn is goed luidde het devies, 4 liter wijn is dat duidelijk niet…dat hebben sommige onder ons empirisch bewezen). Een kilometer of 5 voor de top zat ik op eens weer bij Ard in het wiel. Samen verder gefietst en uiteindelijk ook samen de afdaling en het stuk richting Mazzo gefietst (ArdenDennis).

Op de top van de Gavia even gestopt om te bevoorraden en direct weer doorgegaan. Mooie pukkel die Gavia. De afdaling kent wel wat slechte stukken asfalt maar is verder goed te doen. Onderweg kwamen we in een goede groep terecht, we dachten, laten zij het werk maar doen voor ons richting Mazzo. Dit was een goede gok, er werd lekker doorgereden en de groep bestond op een gegeven ogenblik uit zo’n honderd man schat ik. Doordat je in 30 kilometer van zo’n 1200 meter naar 500 meter afdaalt en ook nog eens uit de wind werd gehouden was dit een relatief makkelijk en snel stuk. Maar dan komt de moeder van het kwaad…de Mortirolo.

Onderaan nog even wat gedronken. Wilde direct even een sanitaire stop houden maar het was hier zo druk dat ik besloten had om dit even verderop op de klim te doen. Moet wel op m’n gemakkie kunnuh zeikuh, zonder een horde Italiaanse vrouwen (of uh… vliegen) van me af te moeten slaan. Best steil zo het begin, maar na een kilometer of drie moest die echt losgaan is mij belooft. En zo ware het ook, na ongeveer drie kilometer werd het echt een uitdaging. Dat ding was echt steil, als je dan zo tergend langzaam omhoog aan het harken bent, nog lang ook. Wat een stoemper voel je je als je zo aan het harken bent en Basso tijdens de Giro met een cadans van rond de 70-80 omwentelingen omhoog ziet gaan. Op een gegeven ogenblik 42 omw/min….op de 30/27. Niet normaal meer hoe steil dit monster is. Uiteraard was het ook lekker warm wat het klimmen er niet aangenamer op liet worden. Gemiddelde (geregistreerde) snelheid zo’n 9,5 km/h….had dus geen last van rijwind. Op de top stonden Nolay (weet niet zeker of ik het goed spel?), Claudia en Danny voor de mentale en fysieke ondersteuning. Ard stond gebroederlijk op me te wachten. Tsja…ArdenDennis.

Na op de top wat reserves te hebben aangevuld zijn we verder gegaan. Breur was een minuut of 5 daarvoor vertrokken richting Aprica. Na deze stop gaat het ala Luxumburg op en neer. Dit was niet ingecalculeerd en op dat moment best irritant. Op een gegeven ogenblik zijn we kop over kop gaan fietsen en reden we zo’n 35 km/h tegen 1 a 2% op…dacht op dat moment zoooooooo dit gaat lekker. Na een kilometer of 10 a 15 begint de echte afdaling richting Aprica. Al vrij vlot in de afdaling kwamen we Breur tegen. Met z’n drieën zijn we door gegaan tot aan de voet van de st. Christina. Ard fietste uiteraard weer door en Breur en ik hebben nog even wat gegeten en gedronken. Breur zei eigenlijk al vrij snel ‘ik fiets in mijn eigen tempo’, dat wilde ik ook dus zo liep ik langzaam uit op breur….dacht ik. Ard zat al snel een meter of tweehonderd voor ons, langzaam kwam ik naderbij, Breur kwam hard naderbij. Hij ging er op en erover. Tsja hij heeft een reputatie hoog te houden. Na bij Ard aangesloten te zijn besloten om hem gezamenlijk uit te fietsen. Ard wilde mij nog even een mentale opkikker geven door een keer of 4 te zeggen na deze bocht zijn we er….drie keer zat die er maar naast.

De afdaling van de Christina hebben we op het gemakkie gedaan. Na 7 uur en 35 minuten kwamen we over de finisch. Netto tijd was 07 uur en 31 minuten. Gefietste tijd 7 uur en 22 minuten.

Terugkijkend zijn de beklimmingen zeker een stuk zwaarder dan in ‘La Marmotte’. Vergelijken is verder moeilijk. Zijn beide zware tochten waarbij ik geneigd ben te zeggen dat de Pantani zwaarder is doordat de as van het kwaad in deze tocht zit.

Ard bedankt voor het regelen. Was weer prima, al vond ik het appartement in de Alpen beter en gezelliger. Bovendien mistte ik WOATER een beetje. Wat we volgend jaar gaan doen weten we nog niet, misschien ‘Les Trois Ballons’ of een Trans Alpje.

Naar de Foto's