Joop Zoetemelk Classic 2014

Datum : 15 maart 2014
Info : 150 kilometer
Aanwezig : Marcel

De Joop Zoetemelk Classic is een toertocht vroeg in het seizoen die ik steevast elk jaar rijdt mede
ook omdat ik aanwezig was toen deze voor het eerst gereden is.
Met de gedachte het kan maar geregeld zijn heb ik mijn ingeschreven voor de 100km op het moment dat dat mogelijk was wat zich ook liet zien in mijn startnummer -21-
Arie mijdt deze tocht sinds zijn valpartij een aantal jaar geleden, zo had ik mijn al berust dat ik deze alleen zou rijden. Op zich niet erg of ik nou hier een rondje rijdt alleen of tijdens de toertocht. Met de tocht van de voorgaande week bleek er een aantal van dezelfde groep ook deze tocht te rijden, dus dat was gauw geregeld. In de week voorafgaand over en weer contact met Evert die deze tocht ook zou rijden.

Andries had 'de bus'geregeld en met dit gegeven toch maar voor gekozen om met de oude vertrouwde Ridley te gaan, wat op de vroege zaterdag morgen geen verkeerde keuze bleek te zijn. Had alles klaar gelegd voor een goed vervoer van de fiets: 2 kussens, 2 fleece dekens en een handdoek. Van dit alles was niets nodig.! alle fietsen los tegen elkaar een binnenbandje als spanband en hupsakee.

Zo zijn we onderweg vijf man sterk: Andries, Ferry, Ronald, Ruud en ik. Iets later vertrokken dan gepland waardoor de kans dat we Evert zouden treffen minimaal zou zijn.

Als we allemaal de startnummers hebben, maken we ons op voor de 150km onder ideale omstandigheden. Gelijk van de start langs het water zit de tempo er aardig in, en wordt er gepasseerd op plaatsen wat niet altijd even handig is. Ruud en ik moeten alles constant dicht rijden omdat wij de momenten af wachten op de smalle fiets paden.
En zo verdwijnen de kilometers door de polders en kleine dorpjes, waar het gemiddelde op 30.7 staat na ruim 50 kilometer.
Met enige zelfkennis is het al gauw duidelijk dat het voor het jagen, de wind en de overige deelnemers het voor mij nog te vroeg in het seizoen is.

Wat een natuurlijk proces is in de open polders en de straffe wind is dat groepjes samen klonteren om samen door de wind te ploegen maar keer op keer hoorde we het klapperen van het jackie van Ronald die weer naar de kop rijdt om alles kapot te trekken waardoor iedereen weer alleen reed, amai.

Op 90 kilometer zien we op een kruising veel fietsen staan bij een klein lokaal cafeetje.
Probeert u zich het volgende te visualeren met in het achterhoofd de welbekende rockanjese uitdrukking "als er 1 schaap over de dam is, volgen er meer"

Een klein lokaal cafeetje met achter de bar 1 meisje van een jaar of 17, ongeveer 3 lokale boertjes aan een bier/koffie waar 2 mannen hun fiets parkeren voor een bak koffie met appelgebak.
De volgende fietsers passeren en doen hetzelfde, enzovoort enzovoort
Als ook wij onze fietsen parkeren is het binnen een gigantische drukte waar iedereen hun stoere ervaring probeert te delen boven het geluid van andere deelnemers. Al snel wordt duidelijk dat de 3 dames die door de tent rennen hier niet werken maar het meisje helpen die er redelijk door heen zit.

Ik ook overigens

Afgesproken dat we de laatste 60 kilometers en groep zouden rijden, en zou zijn we weer onderweg op het moment dat een grote groep ons voorbij rijdt is dat het moment dat Ruud en ik onze eigen plan trekken en zo samen op rijden beiden redelijk kaput.
Langs het water waar Arie een aantal jaar geleden gevallen is, is er geen moment dat we bij een groep aan kunnen sluiten en zijn we op elkaar aangewezen.
We moeten ons aan de verkeersregels houden zo ook de verkeerslichten. Als er 1 op rood staat en we dus moeten stoppen schiet de kramp erin. Dit heb ik in heel mijn carriere nog nooit gehad, en weet nu ook wat Roman ervaarde bij de Jean Nelissen Classic oef.

als we onze weg vervolgen is bij beiden het waxine lichtje wel gedooft zelfs zo dat ik er zelfs over denk om een taxi te bellen, en Ruud er alles voor zou hebben om af te stappen.

Wat ik vorig jaar mocht tiepen over de fysieke status voor Eric, zo heeft dat nu op mijn betrekking elke hobbeltje, elk bruggetje, elk viaductje is voor mij een ware Alp d'Huez
ook mijn ontlading was er niet zo luidruchtig als Eric vorig jaar maar toch.. De welbekende fly-over bij het Shell Tankstation.
We hebben het gehaald.!!

Nog even door de woonwijk, de laatste klim en zo rijden we over de finish.
Een koud biertje is ons zeer zeker verdiend.

De laatste 40km waren een heuse overlevingstocht en waar ik dacht ik rijdt deze nooit meer
Zo snel is die gedachte weer verdwenen als je over de finish bent en je staat daar met een biertje

Ik ben volgend jaar zeer zeker weer van de partij, hopelijk in een bloedvorm
maar ik weet nu al hoe zwaar het ook wordt, de finish geeft een goed gevoel.

Marcel