Amstel Gold Race 2013

142 kilometer

Datum : 13 april 2013
Aanwezig : Ad, Arie, Fiege, John, Roman & ondergetekende

Steevast is de eigenlijke opening van het seizoen voor mij deelname aan de Amstel Gold Race.
Dit jaar zal de klup met het bekendste teneu van de omgeving vertegenwoordigd zijn door een ongehoord
aantal van 6 personen.!

Donderdag avond de tas ingepakt, vrijdag ochtend nog 3 maal gecontroleerd of ik wel alles bij mij heb en dan is het wachten op Fiege.
De gepoetste Kuota in de Honda, mijn voorwiel en tas in de Opel en zo rijden we naar Hoogvliet waar Arie al ongeduldig staat te wachten. Snel mijn voorwiel in de auto van Arie (mijn Opel blijft achter zodat Magda een auto ter beschikking heeft) en zo zijn we onderweg naar Valkenburg en hotel Dupuis..
Op de P-plaats in Valkenburg worden netjes de fietsen aan de kant gezet, tassen eruit en dan kan het weekend beginnen met een biertje in het hotel
Geen tas van mij in de Honda, geen tas van mij in de Opel van Arie.. nog een keer controleren geen tas, die ligt nog in mijn auto
Totale ontreddering en ik ben helemaal blanco. Het is dat Fiege nog rationeel kan denken "..Roman bellen nu, die moet nog gaan rijden.."

In het hotel netjes de fietsen in de ontbijtzaal gezet en op naar de Polfermolen voor het ophalen van de startnummers, wat een sfeer hangt hier
om vervolgens een biertje te doen in het gezellige Valkenburg en wachten op de rest.
Arie is druk aan het watsappen met Magda onderwerp: waar blijft Roman want ze willen naar de Mac.?
hier komt de uitdrukking prioriteit om de hoek kijken: Mijn tas waar het hele weekend vanaf hangt of een happymeal na het verlossende telefoontje van Roman dat de tas in de auto ligt kan het weekend ook voor mij beginnen.
's Avonds goed gegeten met op advies van Breur meerdere karaffen rode wijn om ons op te maken voor een goede nachtrust.

De tocht
na een goed ontbijt in een gezellige ontbijtzaal maken we ons op eindelijk de Amstel Gold Race. Fiege heeft al aangegeven dat hij de 100km gaat rijden
en voor degene die deze tocht al eens gereden heeft is de splitsing al vrij snel na de start.
zo rijden we met 5 man de kilometers weg met Roman steeds vlak achter met elke klim.

Onderweg zeer veel lekke banden en na 30 kilometer was het mijn beurt, de achterband die langzaam leeg liep. Een fijne gedachte is dat ik weet dat Roman
nog voorbij moet komen. terwijl ik lekker aan het tobben ben helpt Roman nog een charmante dame die problemen heeft met haar voorderailleur.
na enige tijd zijn we weer onderweg, en langzaam zakt Roman naar achter.
Ik trap in goed tempo de kilometers weg met de wetenschap dat de eerste eetpost eraan komt en we weer kunnen hergroeperen (daar is het een toertocht voor tenslotte)
Op het veld veel volk met goede zin onder een bleek zonnetje maar geen bolletjes.?? Ad gebeld en die meldt dat ze gelijk zijn doorgereden??
ik uiteraard gewacht op Roman en na de versnaperingen zijn we weer onderweg

Ik rijdt de kilometers in mijn eigen tempo weg en dikwijls heb ik een treintje achter mij, helaas wil niemand de kop overnemen.
Vlak voor de 2e eetpost rijdt ik op met Marcel Ravestein. Dit was wel bijzonder door de 'competitiedrang' op www.wielerklassiekers.com
heeft mij afgelopen jaar de grens van 7500 opgeleverd. Voor Marcel geldt hetzelfde.

Met een goed gevoel draai ik de 2e eetpost op zodat we met zijn alle de finale kunnen rijden, helaas zijn ze gelijk weer doorgereden.??
voor ik Roman bel nog even op mijn kaderplaatje gekeken of ik niet toevallig in een wedstrijd zit maar nee het is toch echt een TOER versie
Roman zit op 7 kilometers van de eetpost en geeft aan dat ik door moet/kan rijden.
Het fenijn zit hem in de staart en zo stap ik weer op de Kuota voor de finale.
Klimmen gaat me redelijk goed af, helaas op de Eijserbosweg denkt een lokale bewoner met een Hyuandai Santa Fe om een shortcut te nemen naar zijn plaats van bestemming
wat mij zet achter een aantal lopers en slingerende fiesters die amper de pedalen rond krijgt.
Weet me er tussen te wurmen, en zou rijden we verder.
Onderweg naar de Keutenberg is het niet al te druk en ik zit in een groep van ongeveer 15 kundige rijders. Voor het eerst sinds ik de AGR rijdt speelt het rijden van de Keutenberg door mijn
hoofd ipv lopen.
Helaas staat het fietspad vol met rijders die zich op maken voor de hel. Als we oversteken en ik een aantal fietsers ziet die de hele weg (links, rechts) nodig hebben
om in te klikken is het voor mij duidelijk
Lopend de Keuteberg op; ik heb geen zin om mijn fiets en/of mijn seizoen kapot te laten gaan door een onkundige.
Mooi was wel op te zien dat een klein poppetje op een knalroze pinarello Dogma schreeuwend ieder gezette man aan de kant krijgend de keutenberg werkelijk op knalde, sjee wat ging
zij hard omhoog.
Lopend omhoog was zijn het gespreksonderwerk voor het aanwezige publiek.

Nu rest nog de laatste kilometers vol tegenwind richting de Cauberg met de finish op dezelfde plaats als het wk. De Cauberg slingerend omhoog gereden voor velen is de laatste klim
een klim te ver, zijn er zelfs die van vermoeidheid letterlijk omvallen. Nog even volle bak richting de finish en dan file lopen naar de feesttent. Zie nog net Arie het terrein op lopen
rustig lopend naar de feesttent een kleine glimlach omdat ik me nu al verheug op het biertje met zijn allen.
Bij de tent staat Arie al met een biertje en Fiege geeft ook mij een biertje nu is het wachten op Roman.
Als dan ook Roman binnen is zijn we compleet?

Het Amstel Gold Race gevoel is de tocht, de sfeer, de medaille (hier doe je het toch voor) en het verdiende biertje bij de finish op het behaalde resultaat.
John en Ad zijn de finish overgegaan, de fiets over het hek gezet en naar huis, geen medaille, geen hand, geen bier enkel een anticlimax.. ik kan hier met mijn fietshelm niet bij serieus.

De sfeer en het terrein is 1 zin te omschrijven zoals Fiege het verwoord..Lowlands maar dan met ander publiek, fietsters
hoewel we de hele avond hier wel kunnen blijven gaan we na 5 biertjes terug naar het hotel, om ons op te maken voor het bruisend Valkenburg
Buiten op het terras zitten we met de groep Westlanders die zich op hun westlands laten zien en horen, super gaaf.

Fiege haakt snel af, en na een aantal bier is Roman nog steeds present. Weigert zelfs een shotje tequila
Ben bang dat de tocht toch zijn tol heeft geeist.
Om twaalf uur waar de avond net begint zijn we onderweg naar het hotel, geen Urbo in Valkenburg dit jaar
Na een baco en stoere verhalen van de eigenaar is de zaterdag voorbij.

's ochtends is de ontbijtzaal gezellig druk en vol
waar Fiege weet te melden dat hij volgend jaar wel weer mee zal doen maar dan voor de 150 kilometer, zo goed

Roman gaat gelijk naar huis. Arie, Fiege en ik gaan naar de voet van de Cauberg om de 1e doorkomst te zien van de echte mannen.
is toch apart om daar te zijn, de spanning die golft naar boven als de eerste renners omhoog komen, door een haag van mensen..onbeschrijvelijk.

En zo zijn we onderweg naar huis met de wetenschap dat:
De kamer voor 2014 geregeld is
De groep westlanders wederom aanwezig zijn
De wetenschap dat Fiege waarschijnlijk toch mee gaat
De hoop dat we met zijn allen.! kunnen proosten op het behaalde resultaat in de feesttent met een medaille.

Marcel.

 

Naar de Foto's